หอวิเชียรเทวดำรง ศิลาจารึกสวนตูล เป็นที่สักการะบูชาบรรพบุรุษ ตระกูล ณ สงขลา เป็นแบบยุโรปก่ออิฐถือปูน สมัยรัตนโกสินทร์ พ.ศ. 2441 และเมื่อปีพ.ศ. 2480-2484 ร้อยตรีปรีชา รัตนปราการ ได้พบจารึกหลักนี้ตกอยู่ที่พื้น ผนังด้านทิศใต้โบราณสถานหอวิเชียร เทวดำรง ในสวนตูล หมู่ที่ 5 ตำบลเขารูปช้าง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลาจึงนำไปให้ นายสุชาติ รัตนปราการ และต่อมามอบให้พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติมัชฌิมาวาส จังหวัดสงขลา

ข้อความบนศิลาจารึกเป็นอักษรไทย จารึกเมื่อปี พ.ศ.2443 เดิมตั้งอยู่ที่ผนังด้านทิศใต้ในโบราณสถานหอวิเชียรเทวดำรงในสวนตูล มีใจความว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ได้ประกาศว่าที่ดิน ซึ่งเป็นสวนมะพร้าวอยู่ริมเขาเทวดา ใกล้กับเมืองสงขลา 200 เส้น เป็นพื้นที่ทางทิศเหนือกว้าง 28 เส้น ทิศใต้ 17 เส้น ทิศตะวันออก และทิศตะวันตกกว้าง 49 เส้น 15 วา รวมเนื้อที่ได้ 1,119 ไร่ 1 งานเศษ 50 วา

พระยาวิเชียรคีรีฯ (ชม) ผู้สำเร็จราชการเมืองสงขลาได้ขอต่อพระเจ้ากรุงสยาม สำหรับทำเป็นฮวงซุ้ยฝังศพซึ่งได้อนุญาตแล้ว ผู้ใดผู้หนึ่งจะทำลายรื้อถอนสิ่งที่ตระกูลของพระยาวิเชียรคีรีก่อสร้างไว้ไม่ได้แต่ ผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นในที่เหล่านี้ ต้องเสียภาษีอากรตามธรรมเนียมจะเว้นไม่ได้ หนังสือสำคัญนี้ได้ลงชื่อประทับ พระราชลัญจกร สำหรับแผ่นดินและสำหรับตัวเรา มอบให้พระยาวิเชียรคีรี และได้คัดสำเนาให้ กระทรวงมหาดไทยรักษาไว้ฉบับหนึ่งเป็นพยานด้วยหนังสือฉบับนี้ได้ทำให้แก่พระยาเชียรคีรี ตั้งแต่วันที 2 กรกฎาคม รัตนโกสินทร์ศก 117 เป็นวันที่ 101/08/46 ในรัชกาลปัจจุบัน